بخشی از مطلب
در زیر راهکارهایی که در دوره مدرن برای کاربردی کردن معماری پایدار آمده که خود نیز قابل نقد است ذکر می شود:
1) به حد اکثر رساندن آسایش انسان به واسطه ی انجام: جذب نور روز، منظر
دلپذیر، کیفیت مناسب هوا، عایق صوتی مناسب، کنترل مناسب دما، کنترل دلخواه
رطوبت، مراقبت های موثر کیفیتی و پیش بینی های لازم ایمنی، کنترل مناسب
انسانی و ...
2) برنامه ریزی کارآمدجهت: سیلان و تحرک مناسب مصرف کنندگان در فضا،
ایجاد امنیت قابل تحقق، سهولت در انطباق و تغییر پذیری، قابلیت پاسخگویی در
برابر خواسته های مصرف کنندگان، درهم آمیختگی سازه ساختمان با تاسیسات و
...
3) طراحی برای تغییر توسط: طراحی ساده و مدولار که خو را بتواند با
توسعه و افزایش نیازمندیها وفق دهد، ایجاد سهولت جهت تغییر نقشهو کارکردها
در درون بنا و ...
4) به حداقل رساندن هزینه های جاری برای انرژی: با استفاده از حداکثر
انرژی مجانی مانند نور روز، گرمای خورشید، باد و ...، کنترل تغییرات دما،
عایق کاری حرارتی مناسب، روش های موثر و مناسب کنترل و نظام های کارآمد
ساختمانی و بکار گیری گیاهان و ...
5) به حداثر رساندن فضاهای قابل استفاده توسط: تقلیل مساحت باغچه ها در
داخل ساختمان، حداقل نمودن فضای کانال کشی های هوا، حداکثر نمودن در هم
آمیختگی عناصر سازه ایی و تاسیساتی، برطرف نمودن ضرورت سقف کاذب در ساختمان
6) به حداقل رساندن هزینه های احداث ساختمان توسط: تقلیل فضاهای
تاسیساتی و موتورخانه، تقلیل پیچیدگی در فضا و عناصر خدماتی، هماهنگسازی
سازه و عناصر خدماتی، استفاده از سازه کار آمد و ...
7) تقلیل هزینه نگهداری ساختمان توسط: استفاده از مصالح با دوام،
تجهیزات با عمر زیاد، سیستمهای کنترل محیطی ساده و قابل اطمینان، دسترسی
مناسب برای نگهداری و تعمیرات و...
8) حفاظت و ارزش بخشیدن ارزش های طبیعی به واسطه: در هم آمیختگی با
طبیعت وحشی و حیوانات و توجه به پایداری کلیه ی میکرو ارگانیسم ها، توجه به
شرایط سبز، جمع آوری آب باران و بازیافت آب شیرین، بازیافت موثر از فاضلاب
و بکارگیری آن و ...
و....
