در
حال که فرش ایرانی به عنوان یک نمونه مشهور در جهان می باشد و آجر با
معماری تاریخی ایران یک رابطه قوی دارد بر آن شدیم در این ساختمان (خانه ۴۰
گره) این دو نهاد را (فرش ایرانی و آجر) با یک نمای معاصر و با مجموعه ای
از ماژول های پیچیده و در هم آمیخته تلفیق و به نمایش بگذاریم.
در یک کارخانه ی نساجی و برای بافتن یک فرش دو نفر با یک دیگر کار می کنند.
یکی از روی نقشه دستور العمل را می خواند و شخص دوم در حالی که پشت میز
نشسته بر اساس این دستورالعمل شروع به بافتن می کند. به این صورت که نقشه
خوان مثلا با یک ریتم و آهنگ خاص این جمله را تکرار می کند: دو قرمز،زرد
زیر،دو رنگ آبی
در ساخت نمای بیرونی این ساختمان از این سیستم استفاده شده است به این صورت
که یکی نقشه را می خواند و دیگری اجرا می کند. به این صورت:پرکننده،آجر
توخالی
با توجه به این روش نیازی به وجود نقشه های فاز بندی شده نمی باشد و توالی و
روال ساخت و ساز می تواند از طریق یک سری از کارگرهای ساده هم انجام شود.
در کل می توان نتیجه گرفت که، در نهایت یک شی واحد و یک پارچه توسط علیرضا
مشهدی میرزا و حبیبه مجدآبادی که از قالی ایرانی الهام گرفته شده و به صورت
یک فرم ساده و از طریق تکرار به وجود آمده اشاره کرد.
