پاورپوینت بررسی موزه گوگنهایم نیویورک
بخشی از مطلب
این موزه در منطقه منهتن شهر نیویورک و کنار پارک مرکزی این شهر، با
راهروهای به هم پیوسته و فرم حلزونی ساخته شده است و از جمله مهم‌ترین
موزه‌های آمریکا به حساب می‌آید.
موزه سلیمان رابرت گوگنهایم نیویورک، توسط معمار آمریکایی به نام فرانک
لوید رایت طراحی شد و در سال 1937 درب‌های آن به روی همگان باز شد.
در این موزه هنری، تماشاگر به راحتی در اندرونی و زوایای ساختمان نفوذ می‌کند و جزئی از آن می‌شود.
جلال آل احمد درباره این موزه گفته است:
«موزه راحتی بود و دلباز و خسته نکننده و بوی نا نگرفته. و خلا مدام دم دست
و همه چیز به جای خود. و مارپیچ و دایره‌ای در بالا پهن و در پایین باریک
شونده، عین دوکی، از راس پهن تر بر زمین و مضافاتش همه با هم جور. مثلاً
آسانسورش بجای مربع یا مستطیل، نیمدایره بود و قوس مانند. و جمعا خوب بود.»
گوگنهایم در شهرهای بیلبائو اسپانیا، ونیز کشور ایتالیا، ابوظبی امارات و برلین کشور آلمان دارای شعباتی است
معمار و معماری موزه
به گفته فرانک لوید، معمار موزه گوگنهایم نیویورک برای بازدیدکنندگان موزه،
وارد شدن به ساختمانی که در آن به وسیله آسانسور به بالاترین نقطه رامپی
برسند و به تدریج پیرامون فضایی باز و گسترده پایین بیایند در حالی که
همواره از حق انتخاب تغییر تراز با آسانسور برخوردار بوده و در انتها پس از
بازدید نمایشگاه خود را در طبقه همکف در نزدیکی خروجی بیابند بسیار
جذاب‌تر و دلپذیرتر می‌باشد. اگرچه در بسیاری از موزه‌های متداول، مسیرها و
سیرکولاسیون عمومی در طول گالری‌ها برای تماشای آنها و برگشت به نقطه شروع
و خروج از بنا تکرار می‌شوند.
سولومون رابرت گوگنهایم بنیانگذار مؤسسه گوگنهایم که مجذوب ایده رامپ
مارپیچی شده بود تا زمان مرگش پیش از اتمام پروژه از آن حمایت کرد. از سال
1943 پس از جستجو در میان معماران اروپایی نظیر لکوربوزیه، والتر گروپیوس،
ریچارد نیترا، آلوار آلتو و... برای طراحی بنایی مناسب برای مجموعه ارزشمند
جمع‌آوری شده توسط گوگنهایم، کار طراحی به این معمار آمریکایی واگذار
گردید تا سال 1956 پروژه با تأخیرات فراوان به دلیل تغییراتی از قبیل
مشخصات و شکل سایت، مشخصات فنی اجرا، برنامه فیزیکی و مدیریتی موزه و البته
هزینه‌ها که به دلیل طولانی شدن مدت پروژه رو به افزایش بود، مواجه شد و
سرانجام در سال 1959 شش ماه پس از مرگ رایت موزه برای بازدید عموم افتتاح
شد.
موزه گوگنهایم توسط انستیتو معماران آمریکا به عنوان یکی از هفده اثر این
معمار که می‌بایست به جهت سهم و نقش آنها در پیشبرد فرهنگ آمریکا حفاظت
شود، انتخاب شد. این موزه به عنوان آخرین یادگار از توانایی رایت در خلق
کیفیات غیرمنتظره فرم و فضای معماری، دشوارترین کار در طول دوران فعالیت
حرفه‌ای وی بود.
در بیرون، فرم تندیس‌گرا با ظاهری ساده و فاقد هرگونه تزئین بر روی سطوح،
الگوی فضایی درون را مشخص می‌کند و چشم‌اندازی متفاوت در بین ساختمان‌های
مکعب مستطیل شکل شهر نیویورک ایجاد می‌کرد. شاید بتوان گفت این نقطه شروع
طراحی موزه‌ها با احجام تندیس‌گرا بود که دیگر نه تنها آثار هنری بلکه
ساختمان موزه نیز به جاذبه‌ای برای بازدید تبدیل شد.
رایت نیاز به فضای نمایشگاهی زیاد در یک زمین محدود را با قرار دادن فضاها
بر روی هم در ارتفاع حل کرد و با پیوستگی فضایی ایجاد شده توسط رامپ طبقه،
دشواری بازدید از یک ساختمان طبقاتی مرتفع را جبران نمود. بنابراین موزه،
متشکل از یک گالری اصلی است که پیوسته پیرامون فضایی تهی با ارتفاع تقریبی
25 متر و سقفی گنبدی شکل به همراه نورگیر سقفی دوازده ضلعی تار عنکبوتی شکل
در بالا، میپیچد. آتریوم مرکزی مخروطی شکل معکوس با نور طبیعی اشباع
می‌شود. باز شدن آن به سمت بالا حداقل سایه‌اندازی بر روی رامپ طبقه را
ایجاد می‌کند. این مارپیچ بیان دیگری از معماری ارگانیک رایت می‌باشد. فرم
اسپیرال مهیج‌تر از مثلث، شش ضلعی و یا دایره که در بسیاری از کارهای اولی
رایت به کار گرفته شد، بود. چرا که اسپیرال بازشونده به سمت بالا نیروی
جاذبه را به چالش می‌کشد.
پس از مرگ رایت تغییرات زیادی در موزه ایجاد شد. در سال 1965 بخشی از فضای
اداری و در سال 1969 تمامی آن به فضای نمایشگاهی پیوست و فضای آن در موزه
به نمایش آثار هنیر اختصاص پیدا کرد و در نهایت طی عملیات وسیعی در سال‌های
1990 تا 1992 کل ساختمان بازسازی و برج جدیدی که توسط چارلز گواتمی طراحی
شده بود، در کنار آن ساخته شد. در این بازسازی برخی از تغییرات بنا نسبت به
طرح اصلی رایت از جمله بسته شدن نورگیر سقفی آتریوم به طرح اصلی برگردانده
شد.و....
