پاورپوینت بررسی شهر فرهنگی گالیثیا اثر پیتر آیزنمن
بخشی از مطلب
طرح شهر فرهنگی گالیثیا یکی از مهم ترین طرح های پیتر آیزنمن است. این طرح
طی مسابقه ای به سال ۲۰۰۱ به آیزنمن واگذار شد. سایت پروژه در ناحیه ی شمال
غربی اسپانیا قرار دارد. شهر فرهنگی گالیثیا براساس برنامه های پیشرفته ی
کامپیوتری و با استفاده از بازسازی مجازی سایت طراحی و مدل سازی شده است.
فرم اصلی طرح براساس توپوگرافی زمین عینا بازسازی شده است.
شهر فرهنگی گالیسیا، پروژه ایست عظیم از پیتر آیزنمن که بر فراز شهر
سانتیاگو د کومپوستلا جلوه گر گشته است. این پروژه که مجموعه ایست از
کتابخانه ها، آرشیوها، موزه ها، سالن های کنسرت و گالری ها، یکی از آخرین
ساختمان های نسل سازه های فرهنگی اروپایی می باشد و بیانیست باشکوه از
مقصودهای مادام ِ معماری.
همزمان با ساخت موزه گوگنهایم بیلبائو از فرانک گری، که به عنوان اولین
دیده می شود، تعداد بیشتری از پروژه های فرهنگی و اجتماعی منحصربفرد، در
اواخر قرن بیستم ساخته شده است، همچون گنبد هزاره از ریچارد راجرز و
پارلمان اسکاتلند از انریک میرالس.
قرار بود در طرح آیزنمن سنگ های استخراج شده از سایت به طور طبیعی به عنوان
مصالح ساختمانی در سازه بتنی آن به کار روند. ولی به خاطر هزینه ی سرسام
آور برش سنگ ها از این کار صرف نظر گردید. فضاهای داخلی طوری طراحی شده اند
که عملکرد آنها هیچ تأثیری برروی پوسته ی ساختمان نمی گذارند. در کنار
احساس تنوع و ارتباط میان ساختمان ها آیزنمن ساختمان های شهر فرهنگی
گالیثیا را زوج زوج می بیند: موزه ی تاریخ با مرکز تکنولوژی های جدید،
کتابخانه با آرشیو نشریات. و سالن تئاتر موزیکال با ساختمان خدمات مرکزی و
مدیریت.
ورودی مجموعه ازطریق ساختمان کتابخانه که در نزدیکی پارکینگ طراحی شده است
صورت می گیرد. نمایشگاه چندرسانه ای نقش مرکز اطلاع رسانی به بازدید
کنندگان را به عهده دارد و به راهروی سرپوشیده ی کتابخانه مرتبط می شود.
فضاهای عمومی کتابخانه در طبقه ی اول طراحی شده اند. دورتادور محیط شهر
فرهنگی گالیثیا را جنگل مصنوعی پوشش می دهد: محیط پوشیده از گونه های مختلف
گیاهان محلی که جنبه ی بازسازی طبیعت منطقه را دارد. پیتر ایزنمن یک معمار
ویک معلم میباشد پیتر آیزنمن در ۱۱ اگوست سال ۱۹۳۲ در نیویورک، ایالت
نیوجرسی به دنیا آمد. او مدرک لیسانس معماری خود را از دانشگاه کرنل، مدرک
فوق لیسانس خود را از دانشگاه کلمبیا و دکترای خود را ازدانشگاه کمبریج
دریافت کرد به وی یک دکترای افتخاری هنرهای زیبا از طرف
دانشگاایلینویزشیکاگو اهدا گردیده است.در سال 1967وی انستیتو نیویورک را
برای دانشجویان معماری وشهر سازی تاسیس کرد پیترایزنمن ساختما نها را با دو
معیار می سنجد یکی اینکه چه مدت در تعلق به حال باقی می مانند و دیگر
اینکه چه مدت در تاریخ خودشان را حفظ می کنند او معتقد است که: بعضی از
ساختمانهای کنونی بودن خود را از دست میدهند و هرگز جزئی از تاریخ نمی شوند
. ساختمانها می توانند 50 تا 100سال تعلق به حال داشته باشند.او در حال
حاضر تنها مبحثی را که در دانشگاه تدرس می کند مر بوط به پالادیو است. در
کار پالدیو چیزی است که او شیفته آن است وآن اختراع تیپولوژی است. اختراع(
تیپولوژی اجتماعی و فرم ساختمانی) که با دیگر کارهای زمانه اش در یک ردیف
قرار نمی گیرند و باید اقرار کرد که ما هنوز مشغول ساختن ویلاهای پالادیویی
هستیم و این موضوع آیزنمن رابرانگیخته که پست مدرن نیسمها پالادیو را به
خاطر اینکه جایی در اصول فکری انها ندارد سرکوب کرده اند و پالادیو را در
حاشیه گذاشته اند وگمانه میزنیم که وجه اشتراک پالادیو وایزنمن در این است
که هر دو به منتقدانشان ارتباطشان با تاریخ قطع شده است.در سال(۱۹۸۰)پس
ازسالها تدریس و نوشتن کتاب و نوشتن تئوری های قابل قبول ،کار حرفه ای خود
را در زمینه ی طراحی و ساختن آغاز کرد که شامل خانه هایی با مقیاس بزرگ و
پروژه های شهری و نیز فعالیتهایی در زمینه ی آموزش دانشگاهی و یک سری خانه
های شخصی بود.در سال (۱۹۸۵)، آقای آیزنمن جایزه ی (شیرسنگی) را برای پروژه ی
رومئوژولیت خود در سومین بینال معماری در ونیز دریافت کرد. در بینال پنجم
هم او یکی از دو معماری بود که به عنوان نماینده ی ایالات متحده شرکت داشت و
پروژه های ارائه شده توسط ایشان در موزه ها وگالری های سر تاسر دنیا نمایش
داده شد. در ضمن تا سال (۱۹۸۲)به عنوان بنیانگذار و مدیر(انستیتو معماری و
شهرسازی) بوده و به عنوان منبع تفکر و اندیشه برای نقد معماری به شمار می
آمد.آیزنمن تعداد زیادی جایزه دریافت کرد بورس تحصیلی گوین هایم (۱۹۷۶)،
جایزه ی( برانئر) از آکادمی هنر وادبیات و جایزه ی بین المللی برای
هنر،جایزه ی افتخاری از انستیتو معماری آمریکا به خاطر مرکزی در اهایو
(۱۹۸۹)، جایزه ی بین المللی برای طراحی شرکت مرکزی( کوزمیئی سانگیو) در
توکیوی ژاپن(۱۹۹۱) نقطه شروع آیزنمن آیین افلاطونی است.نخست صورت ناب وذهنی
وکامل بود که ازطریق هبوط پیوسته و متواتر به واقعیت نزدیک می شد. تفکر
آیزنمن غیردینی است و چنین تفکری در شرایط امروزی این احساس را به دست می
دهدکه کاملا از این گونه مسائل (مسائل دینی) جداست.معماری آیزنمن می کوشد
تا در سایه تحریک تخیل و تصور و پذیرش نا متعارفها از دام مالیخولیا بگریزد
به این ترتیب که اینها را به عنوان عناصری مثبت در ساختن مکان جدیدی برای
لا مکانها یا مامنی که در آن معمار اراده فرماتیو خود را باز شناسد تلقی
میکند. این محصول مصنوعی مکان بنا برهمه آن دلایل پاسخ مثبت اوست به
لامکانی وبه مالیخولیایی فقدان وازدست دادنهایی که پیوسته درکمین وهمراه با
این لا مکانی هاست.در کارهای اخیر او نشان از توهم ذهنی وجود ندارد.
شهر فرهنگی گالیسیا همزمان با این ساختمان ها ارائه گشت ؛ اما با دگرگونی
بزرگی در مدت زمانی کوتاه مواجه شد و در کشوری که ضربه شدیدی از رکود
اقتصاد جهانی دریافت کرده بود، با افزایش هزینه ها و جنجال های سیاسی روبه
رو شد ؛ در حالی که رقیبانش با درجه های متفاوتی از موفقیت در جایگاه های
خود قرار گرفتند، این پروژه به صورت ناتمام باقی ماند و ده سال پس از تولدش
به اتمام رسید.
بسیار دشوار است که این مجموعه ی فرهنگی را خارج از موقعیت در خور شأن آن
ملاحظه کرد، در حالی که این کار کماکان، یکی از پروژه های موفق و قابل توجه
در معماری به شمار می رود. خیابان ها و گذرهای قطعه شده در منظرِ گسترده ی
این پروژه از برخاستن ساختمان های آن بدست آمده اند.
فرم این خطوط از پرورش و دگرگونی خیابان های قرون وسطایی ِ شهر سانتیاگو د
کومپستلا به وسیله نرم افزارهای کامپیوتری گرفته شده اند و منطبق با شبکه
های ساختاری، هندسی و برنامه ریزی شده ی شهری می باشند. این شبکه در کنار
سراسر ساختمان ها، در درجات مختلف تجلی می نمایند ؛ از تغییراتی جزئی در
سنگ های روکش شده تا کانال های عمیق که فضاهای متنوعی را جدا می کنند. این
کار، مجموعه ای از عناصرِ چشمگیر و در هم تنیده است که هر یک از منطق وجودی
ِ خاص ِ خود تبعیت می نمایند.
این پروژه، تلفیقی از ایده های آیزمن می باشد : وفور شبکه ها و خطوط متداخل
از یکی از کارهای ابتدایی وی ( خانه شماره VI ، کانکتیکات ، 1975 ) ؛ در
بر داشتن ستون های بی هدفِ مشهور وی از مطالعات باستان شناسی مصنوعی ( مرکز
وکسنر ، اوهایو ، 1989 ) ؛ نمود بستر تاریخی بنا در فرم های دگرگون شده و
رسوخ فرم های چندگانه در یک طرح ( مرکز آرونُف ، اوهایو ، 1996 ) و البته
علاقه جدیدش در دو قرن اخیر به تجربیات دیجیتال از معماری فولدینگ .
در حالی که ساختمان های آیزنمن، اصولا طرح هایی زاویه دار و تراش خورده
دارند، این پروژه خطوطی کِرو و انحنادار دارد و با شیب هایی ملایم و گاه
شدید به اطراف خم گشته و تابیده است. این ساختمان، نهایت انتزاع فرم های
آیزنمن است از معماری ،همچون زبانی خاص که تنها آن را مورد خطاب قرار می
دهد و تلاش می کند تا با چیزی بیشتر از بستر شناسی، تقلید از معماری محلی
در سنگ های روکش شده و خیابان های باریک به ترکیب آن ها بپردازد. این
انتزاع متنی، می توانسته است از ظرافت بی نظیر پارلمان اسکاتلند از میرالس
گرفته شده باشد ؛ اما آیزنمن بیش از این ها به سیستم جزمی خود وابسته است
تا از این طریق به این ظرافت ها و نکته سنجی ها رسیده باشد.
گفته می شود که اگر این کار به اتمامِ نهایی خود برسد و قادر به برتری
یافتن و گذر از مشکلات فرهنگی ِ بسترِ خود گردد ؛ شهر فرهنگ گالیسیا،
شاهکار آیزنمن خوانده خواهد شد.
و.....
