بخشی از مطلب
نیمایر که نام کامل او اسکار ریبرو آلمئیدا سوارس بود، سال 1907 میلادی در
شهر ریو دو ژانیرو برزیل زاده شد. در همان شهر در سال ۱۹۳۴ از مدرسه هنرهای
زیبا درجه مهندسی معماری دریافت کرد. در سال ۱۹۴۵ عضو حزب کمونیست برزیل
شد. عضویت در این حزب بارها برایش دردسر آفرین بود. در دوره کودتای نظامی
برزیل به دفترش حمله کردند و ناچار از زندگی در اروپا شد.نیمایر در نیمه
دهه 1940 از شاگردان لوکوربوزیه طراح و معمار بزرگ سوئیسی بود. نیمایر
انسانی مبارز و متعهد بود و در سراسر عمر کمونیستی معتقد باقی ماند. او یک
بار در مصاحبه ای گفت : "همه انسانهای خوبی که در زندگی دیدم، کمونیست
بودند". نیمایر از دوستان صمیمی فیدل کاسترو رهبر کمونیست کوبا بود. فیدل
کاسترو گفته بود «من و اسکار نیمایر آخرین کمونیست‌های کره زمین هستیم.» او
در اوایل دهه 1980 به میهن خود برگشت و در دفتری در مرکز شهر ریودوژانیرو
مشغول کار شد. معروف است که بالای میز کار او این جمله نقش بسته بود:"جهان
را باید تغییر داد." نیمایر در فعالیت های اجتماعی و سیاسی برای یاری به
محرومان تلاش می کرد. او گفته بود که همیشه در تلاش است که معماری را به
خدمت مردم زحمتکش در آورد و به زندگی آنها اندکی نشاط و شادی وارد کند. یکی
از کارهای مشترک او با لوکوربوزیه معمار سوئیسی، طراحی ساختمان ماندگار
سازمان ملل متحد در نیویورک است که با این طرح شهرتی جهانی یافت. نیمایر به
لطف عمر طولانی موفق شد بیش از 600 بنای معماری خلق کند. او تا آخرین
روزهای عمر خلاق و نوجو بود. همه کارهای او از مهر و نشانی خاص بر خود
دارند. او از شاگردان و مریدان لوکوربوزیه معمار نوگرای سوئیسی به شمار می
رفت اما بسیاری او را به عنوان "پدر مدرنیسم در معماری" می شناسند.
از اوایل دهه 1950 که دولت برزیل قصد داشت شهر برازیلیا را به عنوان پایتخت
کشور معرفی کند، طراحی این پروژه بزرگ به نیمایر و دو تن از همکارانش
سپرده شد. آنها در طول چهار سال روی زمین شهری افسانه ای آفریدند که تجسم
حرکت و رنگ و نور بود و بسیاری آن را زیباترین شهر جهان می دانند. شهر به
سان پرنده های در حال پرواز طراحی شده است. یونسکو تمام شهر برازیلیا را
بخشی از میراث بشری دانسته است. برازیلیا بزرگ‌ترین طرح معماری او بود و
نیمایر در آن بسیاری از اندیشه‌های نوی خود را بکار برد.نقشه های زیبای او
برای ساختمان های اصلی این شهر همچون دو کاخ ریاست جمهوری پلاناتو و
آلورادا و ساختمان های مجلس سنا و نمایندگان کنگره او را در سطح بین المللی
به همگان شناساند.
سبک
خمیره اصلی کارهای نیمایر آهن و پولاد و بتن است. اما او این مواد سخت و
زمخت را در قالبی نرم و ظریف عرضه کرد. نیمایر بارها گفته بود که فرم های
سخت و زوایای حاد و تیز را دوست ندارد. در طرح های او سطوح سخت آهن و بتن
با هارمونی نرم و مواج به رقص در می آید. او گفته بود که خمیدگی ها و
انحناهای آثارش را از کوه های برزیل، امواج رودها و دریاهای میهن و همچنین
پیکر موزون زنان کشورش الهام گرفته است. در معماری نیمایر خلاقیت و تخیلی
جسورانه دیده می شود. او معماری را به گردش آزاد رنگ و نور و فضا نزدیک کرد
و حتی بناهای سنتی را با نگاهی تازه و بدیع بازساخت. بطور مثال در کلیسای
جامع برازیلیا، درون کلیسا به جای فضای گرفته و تیره و تار قدیم، فضایی پر
روح، زنده و جاندار است که در آن رنگ و نور به پرواز در آمده است. او معتقد
بود که در سطوح صاف و تیز حس و نشانی غیر انسانی وجود دارد. به نظر او
سطوح ملایم، خمیده و ظریف به طبع و ذوق انسان نزدیک تر است. وی در مقاله ای
می گوید که پیکر انسان برای ما آشناترین و طبیعی ترین فرم خارجی است. در
بدن آدم هیچ زاویه ای نیست، همه اندام ها با نرمی و پیچ و خم های ظریف به
هم گره خورده اند.
پروژه ها
کاخ کاپانما در ریو دو ژانیرو
غرفه برزیل در نمایشگاه جهانی نیویورک، ۱۹۳۹
مجتمع ساختمانی پامپولا در بلو هوریزونته
پارک ایبیراپوئرا در سائو پائولو
بنای سازمان ملل متحد در نیویورک
برازیلیا
مسجد دولتی پنانگ در مالزی
دانشگاه حیفا در اسرائیل
ساختمان کنگره ملی برزیل، یکی از کارهای معروف نیمایر
کلیسای کتدرال
سالن کنفرانس سرپوشیده در جنوب ایتالیا
موزه هنری وولکانو
