بخشی از مطلب
واژه معماری ارگانیک که در قرن بیستم میلادی از سوی فرانک لوید رایت یکی از
پیشگامان معماری نوین ابداع شد، در حقیقت بر ایجاد هماهنگی بین عادت‌های
انسانی و طبیعت اشاره دارد. رایت با تاکید بر استفاده از خطوط افقی هر چه
بیشتر بر ارتباط و هارمونی بین معماری و طبیعت تاکید کرد.
البته بعدها دیگر معماران راز و رمزهای دیگری را نیز بر این سبک متفاوت
معماری افزودند. در معماری ارگانیک تلاش می شود تا حد امکان طرح با محیط
خود سازگار و یکدست باشد. از نمونه های مشهور این سبک معماری می توان به
خانه آبشار واقع در ایالت پنسیلوانیا، پشت بام های سبز دانشگاه سنگاپور،
استادیوم المپیک مونیخ، خانه پولادی روبرت برونو متاثر از آثار هنرمندان
فراواقعیت گرایی همچون آنتونی گائودی و سالوادور دالی، پروژه مرکز
اکولوژیکی انگلستان، هتل گیمارد و ورودی های مترو پاریس در فرانسه، خانه
میلا واقع در بارسلونا اسپانیا و چند نمونه دیگر اشاره کرد. در ایران نیز
گرایش به این نوع خاص از معماری وجود داشته و دارد. طرح هایی مثل محوطه
سازی پارک حاشیه ای چمران و خواجوی کرمانی در شهر شیراز (توسط مهرداد
ایروانیان)، طراحی فضاهای قدیمی پارک جمشیدیه تهران و مجتمع فرهنگی ـ ورزشی
و گردشگری کوهسنگی مشهد (از سوی غلامرضا پاسبان حضرت) نمونه هایی هستند که
در قالب طراحی محیط و منظر متبلور شده اند. سرانه قابل قبول فضاهای سبز
شهری در ایران براساس مطالعات و بررسی ها رقمی بین 7 تا 12 مترمربع برای هر
نفر عنوان شده که البته این میزان با معیار و تعریف بخش محیط زیست سازمان
ملل 20 تا 25 مترمربع به ازای هر نفر تفاوت آشکاری دارد. باید در نظر داشت
که ویژگی های جغرافیایی، اقلیمی و در مجموع خصوصیات زیست اقلیمی منطقه و
شهر بر این میزان بشدت تاثیرگذار است. چنانچه سرانه فضای سبز کلانشهری
همچون تهران طبیعتا با شهری همچون اهواز متفاوت خواهد بود.
و............
